In een ongewoon groot startveld van 86 deelnemers was ook onze klasse, de N3, met 13 deelnemers goed vertegenwoordigd. Een mooi moment voor een krachtmeting. Een eerste plaats was gezien de deelnemerslijst vooraf al nagenoeg onhaalbaar. Tenminste vier equipes in onze klasse verschenen met zo'n mooi materiaal aan de start dat ons 12 jaar oude Astra'tje dat nooit zou kunnen bijhouden. Met dat in gedachte leek het een mooi doel om 6e te worden, een klassering bij de beste helft. Dit betekende wel dat we van de acht overige equipes er slechts eentje voor ons zouden dulden.

De opzet voor deze 40e editie van de ELE-rally was sterk gewijzigd ten opzichte van voorgaande jaren. Niet alleen was Helmond dit jaar voor het eerst gaststad, ook in de proeven was flink wat veranderd. Zo was bijvoorbeeld de publieksproef voor de zaterdagavond bij Son de enige zonder onverhard. Er stond ons dus gelijk vanaf klassementsproef 1 een zware taak te wachten en ook de auto zou het direct zwaar te verduren krijgen.

Op proef 1 lag ook meteen het naar mijn mening mooiste stuk van de hele rally. Een onverhard paadje, zo smal dat de auto er eigenlijk net niet door past. Combineer dit met een paar flauwe bochten en een snelheid van dik boven de 100 km/u en je weet wat rally inhoudt! Met een vijfde tijd op die eerste proef hebben we een sterke opener gereden.

Ook op KP 2 waren het vooral de stukken onverhard die het verschil maakte. Breder dan op KP 1, maar vanwege de vele gaten en nog hogere snelheid moeilijk berijdbaar. Echt rijden kon je het dan ook niet noemen. Het was meer glijden, stuiteren en soms een stukje vliegen. Na een korte service werden dezelfde twee proeven nog een keer gereden. Hierna konden we op een nette 6e stek met het serviceteam naar Best verhuizen om van daaruit op de avondproeven verder te strijden.

KP 5 in Oirschot was de zwaarste proef van de wedstrijd. Dit keer niet alleen vanwege de slechte stukken onverhard, die ook hier ten overvloede aanwezig waren, maar ook vanwege de vele snelle blinde bochten die het rempunt van de langzamere bocht vlak daarachter verborgen hielden. Helaas bracht deze proef voor ons al vroegtijdig de beslissing in de wedstrijd. Bij het aanremmen voor een haaks rechts halfweg de proef klinkt er plotseling luid geklapper bij het rechter voorwiel, terwijl de auto zijn eigen weg begint te bepalen. Dankzij de brede berm krijg ik de auto nog net zonder schade te bocht door, maar er is duidelijk een probleem! Daarna is het voor elke bocht tijdens het remmen een gevecht tussen auto en coureur dat gelukkig telkens door mij gewonnen wordt.

Na de stopfinish springen we uit de auto om de schade te inspecteren en hopelijk te verhelpen. Er stijgt een rookpluim op uit de remklauw die op een positie hangt waar deze duidelijk niet thuishoort. We draaien zo snel mogelijk de gloeiend hete wielmoeren los, want meer dan vijftien minuten vertraging betekent uitsluiting. Er blijkt een bout te missen uit de bevestiging van de remklauw. Hulp is niet toegestaan en met de beperkte middelen uit de auto bleek het probleem niet te verhelpen. We hebben alsnog geprobeerd om door te rijden, maar de volgende tijdcontrole werd helaas niet meer gehaald. Een teleurstellend einde van een sterk gestarte wedstrijd. Ondanks de problemen hebben we tot na KP 5 onze 6e plek weten te behouden, maar wat is dat waard als de sluitwagen langskomt om de o-zo belangrijke tijdkaart in te nemen?