door: Johan Foederer, rijder

Dit is waar we naar toe hebben gewerkt. Onze eerste grote wedstrijd. Totnogtoe was Hulst de grootste wedstrijd die we in onze nieuwe samenstelling hebben gereden. Daar reden we door neutralisaties slechts 4 proeven. Nu stonden we aan het begin van ruim 20 proeven, verdeeld over twee dagen. Een zware taak voor mens en machine die het echte rallygevoel weer naar boven moest brengen.

Het parcours voor deze wedstrijd was zeer divers. Het merendeel bestond uit mooie landelijke gemixte proeven met zowel verhard als onverhard. Daarnaast waren er de onvermijdelijke industrieterreinen en twee unieke ELE-lokaties. Nieuw dit jaar was het industrieterrein in Helmond dat technisch veel uitdagender was dan een gemiddeld industrieproefje. De twee unieke ELE-lokaties waren uiteraard het Eurocircuit in Valkenswaard en militair terrein Piroc. Dat een circuit uniek is in de rallysport behoeft geen uitleg. Waarom Piroc bijzonder is zal ik u uitleggen.

Piroc kan het best omschreven worden als een pretpark voor rallyrijders, een soort achtbaan. Hier kom je situaties tegen die je nergens anders vindt. Grofweg kun je de proef in tweeën delen. Het ene deel is heel open en bestaat uit lange kombochten afgewisseld met hairpins. Het andere deel loopt door het bos en is veel smaller en bochtiger. De bomen staan op centimeters van de weg en laten duidelijk hun sporen na op het beton, glad dus! Het wisselt dus tussen overzichtelijke snelle stukken met hard remmen en een heel vloeiend stuk met allemaal blinde bochten. Kortom, dolle pret en ideaal om de balans in je auto te testen.

Op zaterdag was de start om 12:31 en zouden we doorrijden tot na middernacht. Op zondag zouden we dan weer vroeg verder gaan om laat in de middag te finishen. De eerste proef, Luyksgestel, stond direct garant voor een goed rallygevoel. Het was een mooie landelijke proef met drie keer een stuk onverhard en paar snelle stukken. Technisch was deze proef nog niet erg moeilijk. Het mooiste aan deze proef vond ik dat er maar weinig bochten waren afgezet aan de binnenkant. Snijden dus! Want wat is er beter om je rallygevoel op peil te krijgen dan met dik boven de 100 km/u een blinde bocht te nemen met twee wielen door de berm!

Op de routesectie naar de tweede proef, het Eurocircuit, werd het ons duidelijk dat ons wat pittigs te wachten stond. In plaats van felgekleurde rallyauto's kwamen ons allemaal dofbruine auto's tegemoet. We moesten ons opmaken voor een modderballet. Eenmaal op het circuit zagen we hoe slecht het erbij lag. 4 Ronden lang was het vechten voor grip in de centimeters dikke laag modder. Tenminste één ding zouden we de tweede keer over het circuit anders doen. De ramen helemaal dicht!!

De tweede keer over Luyksgestel werden we nog maar één keer opgehouden door tragere deelnemers. Toch konden we onze tijd niet verbeteren, want het was inmiddels spekglad geworden in het onverhard. De eerste keer was het al glad, maar nu het helemaal was uitgereden was het nòg erger. Tot deze proef was ik van mening dat je op rechte stukken altijd volgas kon gaan. Is het glad? Dan rem je toch gewoon eerder. Nu moest ik echter bij en snelheid van net boven de 100 km/u al zo hard werken om rechtuit te gaan dat plankgas echt niet mogelijk was. Wel weer een situatie die goed is voor het rallygevoel, glibberen op hoge snelheid.

Na deze vier proeven reden we twee keer Piroc achter elkaar gevolgd door Best. Piroc ging erg goed. Geen oponthoud en een goede bandenkeus. Hier hebben we beide keren een derde tijd in de N3 neergezet. Op Best hebben we wat tijd verloren, omdat we rekenden op het slechte onverhard waar tijdens de verkenning al enkele mensen hadden vastgezeten. De organisatie had dit echter hersteld waardoor we op punten onnodig voorzichtig waren.

Daarna gingen we naar Sint Oedenrode. Deze proef begon met een rondkoers die gedeeltelijk tussen de huizen doorliep en eindigde met een lange staart. Kenmerkend voor deze proef zijn de vele wisselingen in ondergrond. Asfalt, een klein stukje onverhard en grove en gladde klinkers. De eerste ronde was nog een beetje wennen aan de grip, maar de tweede ronde zaten we lekker in ons ritme, heerlijk. We merkten de vooruitgang. De snelheid lag hoog en het remmen ging steeds later. Alles leek perfect, maar toen gebeurde het...

Wat ik nu ga beschrijven gebeurde in niet veel meer dan een seconde. Ik vraag me nu nog af hoe je zoveel kunt denken en doen in één seconde. We naderen een eindeweg haaks rechts met zo'n 140 km/u. Direct bij het aanremmen klapt het rempedaal vol tot op de bodem, niks meer! "Shit!", denk ik. Ik grijp de handrem in een poging de auto af te remmen en even denk ik nog dat ik de auto misschien dwars kan zetten en zo met tijdverlies de bocht nog kan halen. Dit blijkt op het natte wegdek al snel onmogelijk en ik zeg blijkbaar nog tegen Rianne: "We redden het niet." Op dat moment moet ik al beslissen waar en hoe we eraf zullen gaan. Ik kies voor de rechterkant, waar wat ruimte lijkt te zijn. Die ruimte is er echter niet en ik maak mijn laatste keus, een dikke boom of het hek. Mijn keus mag duidelijk zijn.

Vanaf dat moment kun je niets anders doen dan afwachten hoe het afloopt. We missen de boom, maar nemen een tractorband met waterton, de hoek van een tuin en een paar meter hek mee. In een omgeploegd veld naast de tuin komen we tot stilstand. Ongelooflijk hoe snel je stil kunt staan zonder remmen. het eerste wat je dan denkt is: "We moeten door!" Rianne springt uit de auto en begint het hekwerk van de auto los te trekken terwijl ze het publiek om hulp roept. We komen nog een paar meter verder, maar de auto stuurt niet meer. Het publiek gebaart dat het over is, er is een wiel afgebroken. Teleurgesteld stappen we uit en ik verontschuldig me voor het hek. Het is voorbij. Al wat ons rest is de service bellen om te zeggen dat ze kunnen opruimen. Wij komen niet meer.