Exact volgens planning stonden we zaterdagochtend om 7 uur bij de documenten controle en kort daarna waren we op weg naar de eerste proef voor de verkenning. De verkenning en eerste etappe waren op dezelfde dag wat de tijd om pace notes bij te werken beperkte. Het verkennen verliep erg soepel waardoor de tijd optimaal benut kon worden. Eén uur voor de starttijd moet de auto in het parc fermé geplaatst worden. Met startnummer 61 maakte dat uur verschil dat we nog net de nummer 1 zagen vertrekken. Dat was deze keer met name interessant, omdat voor de gelegenheid onze minister president had plaatsgenomen op de navigator stoel.

Na dit leuke extraatje verschoof de aandacht volledig naar onze eigen wedstrijd. De lampenbak zat al op de auto, want hoewel we nog met daglicht startten zou het al snel donker worden. Met name op de bosrijke proeven. Veel belangrijker was echter de bandenkeus, slicks of intermediates. De voorspellingen waren goed, maar het zag er dreigend uit. Toch lieten we ons daar niet door afleiden en vol zelfvertrouwen reden we op slicks over het startpodium.

De eerste proef was kurkdroog, dus zou je denken dat we met slicks de juiste keus hadden gemaakt. Er komt echter meer kijken bij bandenkeus dan alleen het juiste profiel. In dit geval hadden we voor een medium compound gekozen, wat onder de meeste omstandigheden de juiste is. Vandaag was dit echter te hard. De banden werden maar niet warm wat de auto nerveus maakte. En dat is iets wat je juist die eerste kilometers, waarin je wedstrijdritme wilt opbouwen, niet kunt gebruiken.

De echte verrassing kwam echter op de tweede proef. Bocht 1: niks aan de hand. Bocht 2: géén grip!! Na een lang recht stuk slecht asfalt naderen we met ruim 160km/u een haaks rechts. Bij het aanremmen blokkeert alles direct! Remdruk verminderen en opnieuw grip zoeken... géén effect! De haakse nadert en met de handrem wordt de neus de gewenste kant op gezet. Tevergeefs, want dat gaan we écht niet redden! Johan laat de auto nog 90° verder draaien en achterwaarts schieten we op het kruispunt rechtdoor. Gas erop en met een haaks links zitten we weer op de juiste weg. De herfst had toegeslagen.

Achteraf bleek dat we precies op de grens reden van een zojuist gepasseerd regengebied. Zelf hadden we nog geen spatje regen gezien, maar sommige stukken waren kletsnat. Het verraderlijke was dat andere stukken juist weer kurkdroog waren. Een verschil dat op het slechte asfalt met kunstlicht amper te zien is. De rest van de proef tekende zich dan ook door deze wisselvalligheid. Een paar bochten denk je: "Jéé, wat sta ik vroeg op de rem!" en een bocht later schuif je weer alle kanten op met je te harde slicks op het natte asfalt! Op de derde proef werd het nog spannender met de toevoeging van een paar kilometer onverhard. Bij het accelereren voelde het alsof de auto in neutraal stond! En het remmen? Het remmen werd maar wat eerder gedaan dan normaal.

Tijdens de service werd qua banden de andere kant van het spectrum gekozen, full wets. Proef 1 was nog steeds droog, maar dankzij de zachtere compound van de regenband voelde de auto veel stabieler en werd het tempo opgebouwd. Op de daaropvolgende proeven kwam het verschil pas echt goed uit de verf en kwamen we op het onverhard gelukkig weer eens boven de 100km/u uit.

De laatste boucle was een proef korter en toen we daarna het klassement zagen waren we aangenaam verrast met onze positie. We waren duidelijk niet de enige die moeite hadden gehad om de balans te vinden in de wisselende omstandigheden.

De volgende dag zag het weer er veel beter uit. De bandenkeus was makkelijk en we besloten er eens goed voor te gaan zitten om onze positie te verdedigen. We gingen vanaf de eerste bocht vol van kiet, maar op het met fans volgepakte industrieterrein met de vele korte situaties eiste dat te veel van de remmen. Tegen het einde van de proef werd de remafstand steeds langer en in het laatste rondje schoten we zelfs even rechtdoor. We pasten net tussen twee stalen containers door en via een ongeplande route door wat los grind vonden we een eindje verder de proef weer terug.

We hoopten dat de relatief lange routesectie naar de buitenproeven de remmen voldoende koeling zouden geven om zich te herstellen. Die hoop duurde tot slechts enkele bochten op KP Bentelo toen het euvel zich opnieuw aandiende. Met gepaste marge werd de rest van de boucle afgewerkt om te voorkomen dat we in het decor zouden verdwijnen. Ondertussen werden er allerlei strategieën bedacht om bij de volgende doorkomst de remmen op het industrieterrein te sparen zodat we de buitenproeven, waar meer tijd te winnen is, vol konden rijden. Aan het eind van de service kregen we echter het teken "Vol!", wat betekent dat de techniek niet gespaard hoefde te worden.

En inderdaad, industrieterrein Twentekanaal werd zonder problemen in een veel betere tijd afgewerkt. Daarna volgde voor de tweede maal KP Bentelo. Bentelo kenmerkt zich door enkele technische stukken, maar vooral door een aantal lange halen gevolgd door een scherpe bocht. De technische stukken liggen ons het beste. We zaten inmiddels weer lekker in het ritme en de listige combinaties werden soepel en in goed tempo gereden. Op de lange rechte stukken is het vooral zaak zo lang mogelijk te wachten totdat er nog net genoeg ruimte is om te remmen. Bij de echt scherpe bochten moet een gangetje van ca. 170km/u gereduceerd worden tot minder dan 50km/u in slechts ca. 100m. Merk daarbij op dat je met 170km/u dus minder dan drie seconde verwijderd bent van bijvoorbeeld die diepe sloot voordat je op de rem trapt!

Met name de forse rem acties eiste toch weer hun tol. Een 'medium links' vlak voor een 'haaks rechts' werd wel erg ruim genomen en met een blik in de sloot toch nog veilig gerond. Een bocht later werd de remafstand naar rato gecorrigeerd en werd een 'lang medium rechts' op de ideale snelheid van 90km/u op de ideale lijn ingezet. Toch biedt ook dat geen garanties voor succes zoals zou blijken.

Midden in de bocht breekt de achterkant van de auto licht uit. Dat is natuurlijk vrij gebruikelijk tijdens een rally en zonder nadenken wordt met stuur en gas gecorrigeerd. Elke correctie kost echter wat ruimte en die was er op dit smalle landweggetje gewoon niet! Voordat rijder of navigator iets in de gaten hadden verliet de auto de weg en stond daar vrijwel instantaan stil. De bomenrij in de buitenbocht ontnam alle kans op een goede afloop en binnen de lengte van een motorkap was de wedstrijd voorbij.

Nog nooit kwam een klap zo snel en zo onverwacht. Johan had nog net de tijd om met de ogen te knipperen, maar voor Rianne was het helemaal een donderslag bij heldere hemel. Geconcentreerd lezend in haar pace note boek was ze even verdwaasd voordat ze in de gaten kreeg dat er plotseling pijn en wat bloed was. Veel tijd om te beseffen wat er gebeurd is is er niet. Eén minuut later komt de volgende deelnemer al en dan moet iedereen in veiligheid zijn gebracht. Johan was ongedeerd en bracht Rianne naar veilige grond. Daar werd ze korte tijd later door de ambulance afgevoerd. Zo´n einde hopen we nooit meer mee te maken.