Nog nooit stonden we zo goed voorbereid aan de start. De auto stond op punt en voor het eerst waren we 100% tevreden over de gemaakte pacenotes. Na een wat rommelige periode door de blessure van Rianne was dit de eerste wedstrijd waar alles weer helemaal klopte. De altijd zeer technische proeven van de Golden Tulip Rally liggen ons goed en we dachten zeker een vuist te kunnen maken tegen onze concurrenten. Een herhaling van onze derde plek in de ELE en Almere eerder dit jaar kwam ter sprake. Hoewel dat moeilijk zou worden in het sterke deelnemersveld wilden we er echt voor gaan.

Na de technische keuring wordt de auto op exact het juiste aantal liters afgetankt, want als je voor de secondes gaat telt elk detail. Met startnummer 87 start je bijna anderhalf uur later dan de nummer 1. Hierdoor bereikte ons reeds voor de start het bericht dat kp1 geneutraliseerd was door een exit van startnummer 1. We overwegen nog even om de berekende hoeveelheid benzine voor de deze proef uit de tank te halen, maar besluiten uiteindelijk om toch gewoon zo te starten.

Bij de tijdcontrole voor kp2 wordt voor het eerst de helm opgezet. Elke minuut wordt de rij voor ons een auto korter en terwijl nummer 86 inmiddels op de startpositie staat nemen we de eerste paar notes nog even door. Als er bij 0 niet gestart wordt kijken we wat vreemd op. Problemen? Heel even gebeurt er niks, maar al snel komen de officials in aktie en moeten we de weg vrij maken voor de hulpdiensten. “Ai, niet weer hè?“ is de gedachte. Verder denken we er niet veel van, want dit is standaard procedure als er iets gebeurt. Meestal is dat gelukkig slechts uit voorzorg. Even later wordt besloten ook deze proef te neutraliseren en gaat de helm weer af op weg naar kp3.

Bij de start van kp3 wordt er tijdens het wachten onderling nog wat geklaagd, omdat het inmiddels middag is en we nog steeds niks hebben kunnen rijden. Dan horen we dat er wéér een proef is stilgelegd, kp4. ‘Wat gebeurt hier allemaal?” Dan krijgen we het verschrikkelijke bericht te horen. De crash op kp2 was een zware, een erg zware. Een auto is hard van de weg geraakt en brandend, ondersteboven in een sloot beland op enige afstand van de weg. Een verschrikkelijke gedachte, maar het ergste nieuws volgt nog. De navigator is dood…

Echt beseffen kunnen we het niet. Daar is ook geen tijd voor, want eigen veiligheid gaat voor alles en we moeten bijna starten. We zijn ons ter degen bewust dat dit een serieuze sport is en juist daarom ben je erin getraind om je van de buitenwereld af te sluiten en je concentratie vast te houden. Met vaste routine gaat de helm weer op, gordels vast en worden de eerste notes weer doorgenomen. Pas enkele seconden voor de eerste deelnemer weer van start zou gaan wordt duidelijk dat de wedstrijd is gestaakt.

De momenten die daar op volgen zijn heel vreemd. Je hoort dat de wedstrijd over is, maar toch ga je volledig op routine verder. Naarmate de structuur van de wedstrijd vervalt, dringt de buitenwereld weer langzaam door en groeit het besef van wat er is gebeurd. Eerst ben je nog volledig verbaasd dat je 12 seconden voor je starttijd door mag rijden, maar tegen de tijd dat blijkt dat de tijdcontroles zijn opgeheven kun je niet meer doen dan terneergeslagen je auto vol ongeloof bij je team parkeren. Zo hoort het niet te eindigen. Je komt met z’n allen voor een gezellig weekend in de ambiance van je favoriete sport. Dit hoort niet bij die sport!