Met de ELE-rally hadden wij nog een appeltje te schillen. Bij twee eerdere edities waren we vroegtijdig gestrand, omdat de zware omstandigheden zijn tol eiste op de auto. We waren er dit keer dus erg op gebrand om op zondag over het finishpodium te rijden. We wisten echter ook dat de ELE zich niet zonder gevecht zou laten bedwingen en dat hebben we gemerkt!

Het begin van de wedstrijd verliep niet echt voorspoedig. De equipe had wat opstartproblemen waardoor de eerste proef wat rommelig verliep. Toen op proef twee alles weer een beetje op zijn plek viel, sloeg de ELE zijn eerste slag. In een snel stuk onverhard op Bakel waren wat keien los gereden. Die raakten wij dan ook keihard. Een verbogen wiel met bijbehorende lekke band was het gevolg. Stoppen op de proef zou teveel tijd kosten, dus werd met een tegenstribbelende auto naar de finish gereden. Op de routesectie werd het wiel gewisseld en de service werd binnen de marge bereikt.

Tijdens de derde proef begonnen de elementen voor de eerste keer op te spelen. De temperatuur was inmiddels aardig opgelopen en dat had zijn weerslag op de banden. Al in het begin van KP stiphout liep de bandenspanning flink op en tegen de tijd dat het losse gravel bereikt werd was de balans totaal uit de auto. “Ik kon de rem nog niet aantikken of de auto stond al dwars.” vertelt Johan. Er werden heel wat boompjes van kortbij geïnspecteerd en tegen het eind van de proef schoof de auto zelfs op het asfalt alle kanten op.

Op weg naar de tweede keer Bakel werd de bandenspanning ‘op gevoel’ aangepast. Dit gaf echter onvoldoende vertrouwen om op de snelle openingskilometers van Bakel voluit te gaan. “Vertrouwen in de auto is heel belangrijk. Als je verwacht dat de auto elk moment weg kan springen houd je echt wel wat extra marge als je met dik boven de 100km/u langs bomen en sloten stuift.” Gedurende de proef groeide het vertrouwen en werd het tempo hervonden.

De service die volgde was de laatste alvorens het hele circus, inclusief servicepark, naar de omgeving van Best moest verhuizen om aan de beruchte avondproeven van de ELE te beginnen. De eerste twee, Sint Oedenrode en Oirschot, hadden ons beide al eens vroegtijdig naar huis gestuurd (zie de verslagen van 2003 en 2004). Dit keer verliep ‘Sint Rooi’ echter vlekkeloos en leken we eindelijk goed in de wedstrijd te komen.

Maar als je dan net lekker in je ritme dreigt te komen slaat de ELE weer toe. Op KP Oirschot lijkt ook alles soepel te verlopen, maar dan klinkt er plotseling een naar gekraak en gerochel uit de versnellingsbak terwijl de aandrijving weg is. “Niet weer hè!” klinkt het over de intercom. Enig geroer met de pook onthult een leegte op de plek waar ooit de 3e versnelling zat. De overige versnellingen zijn er nog wel, maar je hoort constant de brokstukken door de bak tollen. Dat klinkt niet goed en als het einde van de proef al gehaald wordt, moet ook Strijpse kampen nog gereden worden zonder service!

Met een onrustig gevoel worden de twee proeven afgewerkt en de service bereikt. Maar daarmee zijn we er nog niet. Het serviceteam wacht een zware klus. De toegestane servicetijd is de standaard 20 minuten. Dat is normaal al niet ruim, maar als je ook nog een bak moet wisselen is het plotseling wel heel erg weinig. Het serviceteam werkt hard en als een geoliede machine terwijl de equipe zenuwachtig toekijkt. De twintig minuten verstrijken en de auto staat nog steeds omhoog. Na 27 minuten gooien de monteurs de auto op zijn wielen en de lampenbak wordt nog snel gemonteerd. Na 28 minuten staat de equipe bij de tijdcontrole. Met enige vertraging, maar zonder tijdstraf. Wat een topprestatie!

De resterende avondproeven worden na wat er allemaal al gebeurd is zonder noemenswaardige problemen afgewerkt. Als in de kleine uurtjes de auto in het parc fermé wordt geparkeerd beseffen we één ding maar al te goed. De ELE is meer dan alleen hard rijden, de ELE is overleven! De startlijst voor de zondagochtend bevestigt deze gedachte. Slechts 53 van de 91 ingeschreven equipes mogen aan de tweede etappe beginnen.

Dat overleven soms belangrijker is dan hard rijden werd op zondag nog eens bevestigd. Daar waar de ELE op zaterdag nog vooral de techniek probeerde onderuit te halen werd er op zondag direct op de man gespeeld. We schrijven de eerste tropische dag van het jaar met liefst 34°C. Daar zit je dan in je toch al warme rallyoutfit in een auto in de blakende zon. Wie zich de tijd van auto’s zonder airco nog herinnert weet hoe onplezierig dat kan zijn. Het eerste dat je dan wilt doen is de ramen opengooien, maar ja, dan is er nog het reglement dat voorschrijft dat ramen nagenoeg gesloten moeten zijn.

Naarmate de dag vordert is het steeds moeilijker uit te houden. Overall, stoel en gordels zijn letterlijk doorweekt van het zweet en er is gewoon niet tegen het vochtverlies op te drinken. Buiten de proeven wordt elk stukje schaduw benut en als het maar even kan gaat de helm af. En dat is niet vaak met zo’n strak schema. Het is ongelooflijk wat warmte met het menselijk lichaam kan doen. Je merkt gewoon echt dat je langzamer reageert en krampen slaan om de haverklap toe. Het is vooral volhouden, aftellen en bovenal geen fouten maken. Concentratie bewaren!

Het was flink afzien, maar het resultaat mag er zijn. De ELE heeft een wedstrijd lang werkelijk van alles geprobeerd om ons uit te schakelen, maar dit keer waren wij de sterkste! En niet alleen sterker dan de ELE, maar ook sterker dan menig deelnemer. We noteren een 3e plaats in de klasse en 30e algemeen.